آسانسورچی فقیر!!

در کودکی نمی دانستم که باید از زنده بودنم خوشحال باشم یا نباشم. چون هیچ موضع گیری خاصی در برابر زندگی نداشتم . فارغ از قضاوتهای آرتیستیک در رنگین کمان حیات ذره ای بودم که می درخشیدم .آن روزها میلیونها مشغله ی دلگرم کننده در پس انداز ذهن داشتم. از هیئت گلها گرفته تا مهندسی سگها ، از رنگ و فرم سنگها گرفته تا معمای بارانها و ابرها ، از سیاهی کلاغ گرفته تا سرخی گل انار ؛ همه و همه دلمشغولیهای شیرین ساعات بیداریم بودند .ه

به سماجت گاوها برای معاش ، زمین و زمان را می کاویدم و به سادگی بلدرچین ها سیر می شدم؛

گذشت ناگزیر روزها و تکرار یکنواخت خوراکیهای حواس ، توقعم را بالا برد . توقعات بالا و ایده های محال مرا دچار کسالت روحی کرد . و این در دوران نوجوانیم بود.مشکلات راه مدرسه در روزهای بارانی مجبورم کرد به خاطر پاها و کفشهایم به باران با همه ی عظمتش بدبین شوم و حفظ کردن فرمول مساحت ها ، اهمیت دادن به سبزه قبا را از یادم برد؛

هر چه بزرگتر شدم به دلیل خودخواهیهای طبیعی و قراردادهای اجتماعی از فراغت آن روزگار طلایی دور و دورتر افتادم ؛

این روزها و احتمالا تا همیشه مرثیه خوان آن روزها باقی خواهم ماند.ه

تلاش میکنم به کمک تکنیک بیان و با علم به عوارض مسموم زبان ، آن همه حرکت و سکون را بازسازی کنم.و بعضا نیز ضمن تشکر و سپاس از همه هم نوعان زحمتکشم که برایم تاریخ ها و تمدن ها ساخته اند گلایه کنم که مثلا چرا باید کفشهایمان را به قیمت پاهایمان بخریم و چرا باید برای یک گذران سالم و ساده ، خود را در بحرانهای دروغ و دزدی دیوانه کنیم؟چرا باید زیباییهای زندگی را فقط در دوران کودکیمان تجربه کنیم حال آنکه ما مجهز به نبوغ زیباسازی منظومه هاییم

در مقایسه با آن ظلمات سنگین و عظیم "نبودن" ،بودن نعمتی است که با هر کیفیتی شیرین و جذاب است

بدبینی های ما عارضه های بد حضور و ارتباطات ماست

فقر و بیماری و تنهایی مرگ ما ، هیچ گاه به شکوه هستی لطمه نخواهد زد . منظومه ها می چرخند و ما را با خود می چرخانند .

ما ، در هیئت پروانه ی هستی ، با همه ی توانائیها و تمدن هامان شاخکی بیش نیستیم

برای زمین ، هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگیها و مشکلات ما نیست . اگر ردپای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم سرانجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم و همه ی چیزهای تلنبار مربوط و نامربوط را زیر و رو میکنیم

به نظر میرسد انسان آسانسورچی فقیری است که چرخ تراکتور می دزدد.البته به نظر میرسد.ه

.تا نظر شما چه باشد

.

مقدمه ی کتاب من و نازی نوشته ی زنده یاد حسین پناهی

تحفه

،در جشن دقیقه ها و افکار
،مانده بودم و کناری

.خبر شیرین یک مهمانی...................

.
:زمزمه ای در درون دهنم می خواند

دور باید شد

دور باید شد

و من رفتم

.
رفتم به استقبال باران های بدون ابر
رفتم تا دم قنوت های شقایق
تا سکوت پر روح نیزارهای استغنا
و تا سجده ناب یاکریم ها

.
دو سه تا کوچه , دورتر شدم از تاریکی
و دم خانه نور
،پشت سنگی
چادری ساختم از عشق
و درونش ماندم
دقیقه ها.ساعت ها. و روزها

.

..

...
اینک ...
بازگشته ام به سویت
:تحفه ای آورده ام ناچیز

یک سبد نور........................
بپذیرش از من
...بپذیرش از من

85/8/1 حقیر

اجاره نشین نام تو

ای ناب ترین نشانه وجود

ای شفاف ترین صدای یک حضور

و ای بلندترین واژه؛

چهار دیواری قلبم را

، شش دانگ

به نام تو خواهم کرد

و از این پس

اجاره نشین نام تو خواهم گشت

و در جستجوی نامت؛

تمامی زوایای قلبم را
خواهم گشت

.خواهم درید

.خواهم گشت

.خواهم گریست
...خواهم یافت

85/7/29